Syntetyczne leki w porównaniu do ziołowych działają silniej i z reguły szybciej. Jednak często są zbyt mocne i mogą wywołać szereg skutków ubocznych. Oczywiście leki ziołowe również mogą je wywołać, ale dzieje się to znacznie rzadziej, a także naturalne substancje czynne są zawsze lepiej witane w organizmie człowieka niż sztuczne stymulanty określonych funkcji biologicznych w ciele. Przykładowo chemioterapeutyki w postaci antybiotyków działają na organizm wstrząsowo. Można to porównać do defiblyracji elektrycznej - ciało może po niej powrócić do zdatnej lub pierwotnej kondycji, ale jakimś kosztem. Terapie antybiotykowe często kosztują nas osłabienie immunologiczne, przez co później częściej możemy złapać wirusa i jeśli znowu zastosujemy chemioterapeutyki, to możemy znaleźć się w zdrowotnych tarapatach. Wielu skutków ubocznych przy stosowaniu syntetyków możnaby uniknąć wykorzystując lek ziołowy, który jest równie skuteczny lub nawet bardziej.
Imbir lekarski (Zingiber officinale)
Imbirowate (Zingiberaceae)
surowiec: kłącze imbiru (Rhizoma Zingiberis)
Imbir lekarski jest byliną dorastającą do 1,3 m wysokości, o długich, lancetowatych liściach. W kłosokształtnym kwiatostanie zebrane są kwiaty przypominające kwiaty orchidei, początkowo zielone, a następnie nabierające barwy purpurowej. Kłącze jest szaro i brązowawo zabarwione, o szorstkiej powierzchni i widocznych poprzecznych bruzdach. Roślina rozmnaża się wyłącznie wegetatywnie.
Surowcem wykorzystywanym w lecznictwie jest kłącze imbiru (Rhizoma Zingiberis), które uprawiane jest w krajach tropikalnych m.in. Jamajka, Chiny, Indie. Endemicznie pochodzi najprawdopodobniej z Malezji. Kłącze zbiera się z roślin posadzonych 9-12 miesięcy wcześniej. Należy być uważnym i skrupulatnym, gdyż kłącze jest kruche i łamliwe. Po umyciu i obgotowaniu obiera się je ze skóry i suszy przez około 7-8 dni.
Zawiera 2,5-3 % olejku eterycznego. Objęty jest m.in. Ph. Helv., która wymaga co najmniej 1,7 %. Olejek składa się głównie z seskwiterpenów o ostrym aromatycznym zapachu, m.in. z (-)zingiberenu. Poza tym skład jakościowy jest zmienny i zależy od pochodzenia i uprawy surowca.
Wśród nielotnych składników surowca istotną rolę substancji czynnych odgrywają fenyloalkalony: gingerole i zbliżone budową shogaole. Wywierają one silne działanie przeciwwymiotne, stąd zastosowanie sproszkowanego kłącza (w dawce ok. 2,0 g) w chorobie lokomocyjnej. W ostatnim czasie stwierdzono też inne biologiczne aktywności surowca, m.in. zmniejszające stężenie cholesterolu - przez inhibicję biosyntezy, przeciwwirusowe i przeciwwrzodowe. Ponadto gingerol i shoagol mają działanie przeciwgorączkowe i znieczulające. Wyciąg wodny z imbiru zmniejsza stężenie we krwi fosfolipidów i kwasów tłuszczowych. Poza tym kłącze zawiera też żywicę obfitującą w fenole, skrobię, aminokwasy, kwasy tłuszczowe, takie jak kwas oleinowy oraz enzym zingibainę.
Zatem osoby cierpiące z powodu choroby lokomocyjnej mogą z powodzeniem używać imbiru, aby spokojnie przeżyć podróż. W badaniach wykazano, że imbir przewyższa w działaniu dimenhydrynat (Aviomarin), który przytępia, spowalnia reakcje i potęguje zmęczenie. Można zaopatrzyć się w kapsułki ze sproszkowanym kłączem i przyjąć 1-2 sztuki na 30 minut przed podróżą.
Imbir ma również długą tradycję w leczeniu zaburzeń czynnościowych układu pokarmowego. Zaleca się go w niestrawności i zaburzeniach trawienia (0,5-1,5 g kłącza dziennie lub 60-100 kropli nalewki w szklance wody dziennie). Wspomagająco imbir stosować można w chorobach reumatycznych zarówno doustnie, jak i zewnętrznie w postaci maści. Istnieje również egipski przepis na lek przeciwko łupieżowi i łojotokowi: bierzemy jedną lub dwie łyżeczki soku z imbiru (wyciśniętego z dwóch startych korzeni) i mieszamy z trzema łyżkami stołowymi oleju sezamowego i połową łyżeczki soku z cytryny. Wcieramy miksturę w skórę głowy trzy razy w tygodniu.
Kłącze imbiru w zalecanych dawkach nie powoduje skutków ubocznych, ale jego przedawkowanie może zaowocować skurczami żołądka i zahamowaniem jego pracy. Nie należy go stosować w wymiotach ciężarnych i zachować ostrożność przy kamicy żółciowej.
piśmiennictwo: James Duke "Zielona apteka", Stanisław Kohlmunzer "Farmakognozja"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz